ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Ἱερολογιώτατα τείχη, πανοσιολογιώτατοι τοῖχοι, ὁσιολογιώτατα ἀναλόγια καὶ στασίδια τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν μας,

ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἢ ἐδῶ καὶ δεκαετίες, χρόνο τὸ χρόνο, κάθε φορὰ ποὺ τελοῦνταν ἡ Θεία Λειτουργία, ἀκούγατε τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ ἀναγινωσκόταν, καὶ ἀφουγκραζόσασταν τὶς Ἐκτενεῖς, ποὺ ἀπαγγέλλονταν καὶ ψάλλονταν, τὶς εὐχές, τοὺς λειτουργικοὺς ὕμνους καὶ τὰ κηρύγματα.

Ὅλα αὐτὰ εἶναι γραμμένα στὴ μνήμη σας. Σᾶς ἔπιανε ρῖγος κάθε φορὰ ποὺ ψαλλόταν τὸ «Ἅγιος ὁ Θεός», σκύβατε τὶς κεφαλές σας στὸν Χερουβικὸ Ὕμνο, στεκόσασταν μὲ δέος στὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν», χαιρόσασταν μὲ τὴν μετάληψη τῶν λειτουργῶν καὶ τῶν πιστῶν, γεμίζαν δάκρυα τὰ μάτια σας μετὰ τὴν Ἀπόλυση, ὅταν μένατε μόνα στὴν ἐκκλησία μετὰ τὴν ἀποχώρηση τῶν πιστῶν, μόνο μὲ τὸν πανταχοῦ παρόντα καὶ τὰ πάντα πληροῦντα Θεό, μὲ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλους τοὺς Ἁγίους.

Μετὰ ἀπὸ κάθε Λειτουργία προσδοκούσατε τὴν ἑπόμενη Λειτουργία. Μετὰ ἀπὸ κάθε ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελίου νιώθατε μέσα σας βαθιὰ ἀγάπη μέχρι τὸ ἑπόμενο ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, μετὰ ἀπὸ κάθε καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων νιώθατε μιὰ ἱερὴ συγκίνηση μέχρι τὸν ἑπόμενο καθαγιασμό.

Πόσο συχνὰ ὑποδεχόσασταν τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι τὸ Πάσχα καὶ τὰ Χριστούγεννα ἦταν κατὰ κανόνα πιὸ ἀποστασιοποιημένοι καὶ ψυχροί, τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν κάπως πιὸ θερμοὶ καὶ προσηλωμένοι καὶ στὶς ἄλλες γιορτὲς συχνὰ δὲν ἦταν κἂν παρόντες.

Ὁ ἦχος τῆς καμπάνας σᾶς παρηγοροῦσε, ἡ σκληροκαρδία τῶν πιστῶν σᾶς λυποῦσε, ἡ ἔλλειψη μετάνοιας στοὺς ἀνθρώπους σᾶς ἔθλιβε. Τώρα, ἐδῶ καὶ μερικὲς ἑβδομάδες, δὲν μποροῦν πλέον, ἀκριβῶς αὐτοὶ οἱ σκληρόκαρδοι καὶ ἀπρόσεκτοι ἄνθρωποι, νὰ περάσουν τὸ κατώφλι τῆς ἐκκλησίας, ἀφοῦ οἱ πόρτες της εἶναι κλειστές, ὅπως ἦταν γιὰ τὶς μωρὲς παρθένες ἀπὸ τὴν παραβολὴ τῶν δέκα παρθένων.

Ἡ βροχὴ τοῦ κατακλυσμοῦ ἄρχισε καὶ ἡ πόρτα τῆς κιβωτοῦ τοῦ Νῶε ἔκλεισε ἐξωτερικά. Τὸ νερὸ τοῦ θανάτου ἀρχίζει ν᾽ ἀνεβαίνει· οἱ λόφοι καλύπτονται, τὰ βουνὰ περικυκλώνονται ἀπὸ τὸ νερό, μόνο ἡ κορυφὴ τοῦ ἐσχατολογικοῦ ὄρους Ἀραρὰτ ἀναμένει τὴν κιβωτὸ τοῦ Νῶε καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ οὐράνιο τόξο τῆς Διαθήκης θὰ φανεῖ στὰ σύννεφα, ἡ εὐωδία τῆς θυσίας τοῦ Νῶε θὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό, ἕνα μυστικὸ τρισάγιο θὰ ψάλλεται ἀδιάκοπα γιὰ τὶς ψυχὲς ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι σκοτώθηκαν ἀπὸ τὸν κορωνοϊὸ καὶ πνίγηκαν στὸν κατακλυσμὸ τῶν ἡμερῶν μας.

Γι᾽ αὐτὸ κηρύττω σὲ σᾶς, ἅγια τείχη, ὁσιώτατοι τοῖχοι, εὐσεβὲς ἀναλόγιο τοῦ Δαβὶδ καὶ ἀθόρυβο καὶ ταπεινὸ στασίδι τοῦ Τελώνου. Κλαῖνε οἱ Ἅγιοι, ποὺ εἶναι ἁγιογραφημένοι μὲ τρόπο ὀρθόδοξο στοὺς τοίχους, θρηνοῦν τὰ δισκοπότηρα στὸ Ἅγιο Βῆμα, πενθοῦν τὰ λάβαρα στὸν κυρίως ναό, θρηνοῦν οἱ εἰκόνες στὸ εἰκονοστάσι, διότι δὲν καῖνε πλέον τὰ κεριά. Ἀλλὰ ὁ νικηφόρος Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ὑψώνεται πιὸ ψηλὰ καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ταραγμένους κατακλυσμοὺς τοῦ καιροῦ μας.

Ἱερολογιώτατα τείχη, πανοσιολογιώτατοι τοῖχοι, συγχωρῆστε μας, ἤμασταν καὶ παραμένουμε μόνο «ἄδειοι τοῖχοι» στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

+ Ἐπίσκοπος Δανιήλ

______________________

Τὸ κήρυγμα αὐτὸ ἐκφωνήθηκε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Δανιήλ (ἐφησυχάζοντα, λόγῳ ἀσθενείας, ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας), τὴν Δ´ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, 29 Μαρτίου 2020, στὸ πατρικό του χωριὸ Hățăgel. Ἡ παροῦσα ἀπόδοση στὴ νεοελληνικὴ ὑπὸ Ἀμβροσίου ἱερομονάχου ἔγινε μὲ τὴ συνδρομὴ τοῦ π. Κωνσταντίνου Μύρωνος. Τίτλος τοῦ πρωτοτύπου: Predică în vremea bisericilor goale.

Ἀμβρόσιος, ἕνας «ἄδειος τοῖχος» στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ…

Πηγή: https://basilica.ro/ps-daniil-predica-preacucernicelor-ziduri/.